Işıl Bozkurt

Bir gün, aslında gerçekten hatırlamıyorum, lösemi olduğumu öğrendim. Daha 6 yaşındaydım. Hayat toz pembeydi. Meğer daha bebekliğimden beri öyleymişim de gizlemiş benden ailem. Ben kim miyim? Adım Kaya. 6 yaşındayken tekrar nükseden lösemi hastalığım yüzünden yine hastaneye yatırıldım. Arkadaşlarımı görmeme izin yok. Top oynama gibi bir lüksüm yok. Sadece eğitimimi sürdürmeye çalışıyorum bir yandan. Sadece ailem beni ziyarete gelebiliyordu. Arkadaşlarıma hasret kalmıştım. Başka kardeşim vardı ama o benden 3 yaş küçüktü. Çoğu şeyin farkında değildi. Çok sosyal bir çocuktum. Herkes beni severdi aslında ama arkadaşlarım beni yarı yolda bıraktı. Çoğu telefonla bile aramaya çalışmadı. 6 yaşından 10 yaşıma kadar doğru düzgün bir dostluk kuramadım kimseyle. Kimi zaman konuşmayı unutmaktan korktum. Çünkü annemle babam da artık küçük kardeşimle ilgilenmekten bana zaman ayıramıyorlardı. Sanki benim çocuk esirgeme kurumuna bırakmışlar gibi hissediyordum. Tek konuştuğum insan bana bakan hemşire ab...

Ailemle vakit geçirmek beni sıkmaya başlamıştı. Yeni maceralara atılmak istiyordum. Sonuçta bu yaz tatili benimdi, hepsini onlarla paylaşmak zorunda değildim. Gittiğimiz tatil beldesi yaşlı kaynıyordu ve hep küçük çocuklu aileler vardı. İlk gün babamla inip bir havayı koklamaya karar verdim. İlk sıradan üçüncü şezlonga kuruldum. Sıcaklık 37 derece falandı. Aşırı terliyordum. Denize girdim. Farkına varmadan uzun süre kalmışım suda. Çıktığımda ellerim buruş buruştu. Havluma sarınıp yeni başladığım bir kitabı okuyordum. Kitabın üstünden arada gelip geçenleri seyrediyordum. Gözlüklerim aynalı olduğu için kimse nereye baktığımı anlamıyordu. Kitabın 15. Sayfasındaydım ki bir çocuk geldi sahile. Mavi gözlü ve siyah saçlıydı. Vücudu sanki Floransa’daki David heykelinin kopyasıydı. Tanrısal bir tiplemeydi arkadaş. Ben kışın almış olduğum ve hala veremediğim kilolarda ancak şişman rönesans kadını profili verebilirdim. Çocuğa abayı yakmıştım resmen ve sadece 3 saniyede olmuştu. Benim şezlogumun ...