Işıl Bozkurt

  Kocaman yuvarlak bir masanın etrafında toplanmışız. Ablam, annem, en yakın arkadaşım ve ismini bilmediğim birkaç şahısla birlikte kendi aldığım yatımda bir ziyafetteyiz. Yemekte annemin hazırladığı, el emeğini çokça kattığı, dolma kısır ve benzeri tabaklar var. Herkes çok aç ve durmadan yemek yiyor.     Henüz denize açılmamışken bir misafir geliyor. Gelen kişi a101 çalışanı bir kadın. Geçen eşim bir dolap almıştı yattaki odamıza ama kurulum yaparken eksik parça çıkmıştı. Onu getirmek için gelmiş. İçim rahat etmedi. Yat gezisine onu da çağırdım. Güzelce yedik birlikte. Tatlı bir kızdı. Sonra yat harekete geçti. Buzullara doğru gidiyorduk. Ben bir güverteye çıktım. Bir baktım halam klimayı açıp bırakmış. Zaten     kuruş kazanıyorum bir de boşuna klima açıyorlar. Pes doğrusu. Bir anda buzullara ulaşıyoruz. Ve dışarıda penguenler bizi selamlıyor. Sanki gerçek değil gibiler. Çok orijinaller.Sonra içeri dönüyorum. Uyanıyorum. Kendimi evimde     buluyorum. ...

 Tutkuyla bağlanmaktı Belki de arzuların çakışması Tam bir şimşek gibi Ya da kuş gibi şakıması Yıldırım düştü sanki  Hayır o tepeye değil Tam da kalbime Zıt kutuplar, zıt kalıplar Yağmuru çekti  Ve tüm ormana yağdı İstediğini elde etti Dünya sustu Yağdı yarın yokmuşçasına  Ve söndü  Kalbimdeki yangın.

  Hayat bazen mutlu eder Bazen de kaderine küstürür Hani derler ya  Her istediğin şey senin sayende olur Hiç istemediğin şey tanrıdan gelir İnsanoğlu öyledir Çabuk unutur çabuk öğrenir Ama bilir ki  Hiçbir şey sabit değil Ne sen ne o ne de bizler Ne de elindeki para Kendini ne sandın ki Birer canlıyız sadece Düşünebildiğin için  Kendini yüksekte gören Bir varlıksın sadece Geleceğini bilmediğin o günler Hep gelecek  Ta ki sen gidene dek. 

  Yolları aynı yere çıkmasa da ikisi de birbirinden hoşlanmıştı. Kız daha atılgandı çocuğa göre. Çocuk naif ve kibar karakterli görünse de içinde bir aslan yatıyordu. Bu açıkça hissediliyordu. İkisi de heyecanlıydı. Ve o öpücük onları birbirine yaklaştıran ilk adım oldu. Sahil sessizdi. Çıt çıkmıyordu. Sanki dünya durmuştu. Çok güzel bir hava vardı. İkisi de ince giyinmişti ama ortam havayı ısıtmaya yetti. Sarıldılar. Konuştular. Ve bazen kelimeler kifayetsiz kaldı. Hisler havada uçuşuyordu. Derin düşüncelere daldı çocuk. Kız ise daha havai ve eğlenceliydi. Ama beraber her şeyi unuttular. Ne kadar gereksiz olduğunu fark ettiler bazı şeylerin. Ele ele tutuştular ve yürüyüşe başladılar. Uzun kilometrelerce o soğuk havada yürüdüler. Onlara bu hiç koymadı. Çünkü birbirlerine sahiptiler. Ve bu her şeyi çözümlüyordu.

  Ölenin ardından hissedilen tütsü kokusu her yere yayılmaktaydı. Bu ilk mevta değildi. Birçokları olmuştu ve bu daha farklı da değildi. Adı Timoty idi son ölen sıçan kardeşin. Ekstazi etkisindeyken metro ışığını görmesi ve onu ölüme götüren ışık olması gerçekten de tesadüf olamaz. Metrolar bizim tanrılarımızdır.     Sadece onlar canımızı alabilir. Bir nevi azrailler yani. Elektrikler gittiği zaman partilemeye bayılırız. Metrolar kapandığında yani kısa süreli göçtüğünde tanrılar bize bayram olur. Mahallemiz genişler. Geçenlerde çok içmişiz birimiz dışarıya çıkacağını öne attı. Ve bir daha da geriye dönmedi. Metro istasyonlarındaki yemek yerleri arttıkça besin zincirimiz gelişmeye başladı. Vegan ve vejeteryan beslenen sıçanlar bile olmaya başladı. Sıçanlar aleminde çok fazla gelişme oldu. Çöpten beslenenler avam klasmanındalar. Orta direğin çoğu lokantaya gitme şansı oluyor. Lüks takılanlar ise kafelerede ikamet etmekte. Kiralar çok pahalı ve insan etkeni var. İnsanlar çok...