Kafka'nın Dönüşüm Hikayesi
Toz pembe hayallerim vardı.
Şimdi sadece mavisi
kaldı.
Siyah pantolonlarıma çamaşır
suyu kattım.
Beyaza muhtaç kaldım.
Turuncu mandalinam vardı,
Sararıp soldu sarmaşıklar
kaldı.
Turkuaz bir deniz vardı,
Sonuçta elde laciverti
kaldı.
Rengarenk dünya,
Ama sadece siyah beyazdı
kalbim.
Uyumsuz çöplüklerden arşa
yükseldi yüreğim,
Plastik bir şişe kadar
değersizim.
Kim değerli ki şu
dünyada?
Belki Ay’da belki Mars’ta.
Sancılarımı bir bir
sardım kâğıda.
Dut yemiş bülbül gibi
kaldım açıkta.
Ve en son dedim ki kendime,
En iyisi yok olmak.
Hiçlikten doğmak.
Buharlaşmak.
Yoğunlaşmak.
Yağmur gibi döküldüm.
Ağaçlara can veren ben
oldum.
Toprağa karışınca kalbim,
Arşa yükseldim ve her şey
bir toz bulutuna dönüştü.
İşte bu dönüşüm ilk
değil.
Asırlardır süregeldi.
Bulut olup uçmak…
Hep popülerdi.
Comments
Post a Comment