Flamingoları Seviyorum


Risk mi almak iyi ya da almamak mı? Bilemiyorum. En önemlisi kafaya göre yaşamak bana göre. Bazen farkında olmadan bilinçaltım doğru kararları veriyor gibime geliyor. Bu da zaten benim karakterimi oluşturuyor. Kim ne derse desin istediğin kararı almadığın sürece kafada hep bir soru işareti kalıyor bana göre. Bir başkasının onayına ya da reddetmesine ihtiyacınız yok. Olmamalı da. Doğal değil. Kimse kimseye yön veremez. Bunu yapmak bir insanı köleniz yapmaktan farksız. Herkes düşe kalka öğrenir. Ne kadar tecrübeli olduğumuzu düşünsek de bir yerlerde biz de yanılacağız. Bunun farkında yaşarsak hayat daha güzel bir yer olabilir.
Herkesin kapasitesi ve yaşam şartları bir değil. Onun sürdürdüğü hayatı belki sen kendi kafanla asla kotaramayabilirsin. İnsan kendini tanımayı bilmeli. Kendini sevmeyi de bilmeli. Birinin sizi sevmesi güzel olabilir ama kendinizi ne kadar sevdiğiniz çok daha önemli. Size verilen değeri ölçmek istiyorsanız, kafanızda şu soru yankılansın “Ben kendimi ne kadar önemsiyorum?”. Bu hayatta en çok kendimizi değerli görmeliyiz.
Dünya bir tane değil. Bunu belirtmeden geçemeyeceğim. Çünkü her beyin bana göre ayrı bir dünyayı temsil ediyor. Hepsinde aynı oyunun farklı versiyonları göze çarpıyor. Yaşanan ve gözlemlenen birçok şey bu oyun demoları içinde ayrı hisler uyandırıyor. Kimse aynı şeyleri senkronize olarak beğenmiyor. Dünyayı algılama biçimi dünyadaki insan sayısıyla eş değer bana göre. Herkes birbirinden çok farklı. Aynı olsaydık çok daha güzel mi olurdu acaba? Hiç ayrı giden bir durum olmasa nasıl olurdu bu dünya? Ben size söyleyeyim. Sadece bir gezegen olurdu. Üstünde yaşayanlar da sadece birer canlı. Hiçbir yaratıcılık belirtisi sezinleme olasılığı olmazdı. Sanat olmazdı, seks olmazdı, renk olmazdı, lezzet olmazdı. Olanak olmazdı çünkü. Bu kadar çeşitlilik varken, her şeyi sarıp sarmalamak yerine neden öfke ön planda? Elimizdekilerin kıymetini bu kadar az mı biliyoruz?
Teknoloji güzel bir şey. İnsanın neler yapabildiğinin, günden güne artan bir ivmeyle, ortaya bu kadar güzel ve yararlı çözümler koyabildiğini takdir ediyorum. Ama biraz da sormadan edemiyorum. Bunun bize zararları da olmuyor mu? Hiçbir olay sırf yarar sağlayamaz. Her şeyin bir avantajı ve karşılığında dezavantajı olmalı. Tüketim çılgınlığı, türlü psikolojik rahatsızlıklar, sınıf eşitsizliği, savaş teknolojisinin dehşet derecelere çıkması ve benzeri birçok durum teknolojinin başının altından çıkmıyor mu? Teknoloji denen şey insan emeği. Sonuç olarak insan kendi başını kendi yer. Biz kendimize zarar vermekten başka bir şey yapmıyoruz çoğu zaman. Her şeyin bir sınırı olmalı fakat bizim beyin yapımız bunu algılayamıyor. Her şeyin daha fazlası, daha iyisi, daha güzeli ve en önemlisi daha zararlısı ilgimizi çekiyor. Ben teknoloji tamamen yanlıştır demiyorum, ama diyorum ki keşke teknoloji başka bir hayvan türünde görülseydi. Belki onlar daha bilge kullanırdı. Ne bileyim belki flamingo? Şöyle ender bir tür olabilirdi. Sayımız çok. Problem ondan kaynaklanıyor. Üretmeyi her türlü yoldan seven bir türüz. Ama artık tüketmek o duyguyu bastırmış durumda. Umarım içinizde hala teknolojiye saplı kalmamış insanlar vardır. Ben saplandım sanırım.

Comments

Post a Comment

En Çok Okunan

İtiraf

Küçük pıtırcığım, Sen evlilik dışı bir çocuksun. Sana gebe kaldığım gün 18 yaşıma girdiğim gündü. Babanla birbirimize çok aşıktık. 3 yıl sonra senden habersiz evlendik. Şu an 13 yaşındasın. Ben onun papatyası o benim ela gözlümdü. Öyle aşıktık ki, en kalabalık çarşılarda kaybolduğumuzda o beni yasemin kokulu parfümümden bulurdu. Benim için o paha biçilemez bir mücevherdi. Tek kusuru kafa yapısıydı. Bazen çok dar görüşlü olabiliyordu. Ama sevgi dolu bir kalbi vardı. Bana her baktığında kalbim güm güm çarpardı ve biliyor musun aslında o çok sık bakardı bana. Ben her an öyle heyecan dolardım. İçimde tarif edilemez bir aşk düğümü atılmıştı. Koparmadan açılamayacak kadar sıkı bir düğümdü ve zaten zorlanarak yırtıldı. Senin gey olduğunu fark ettim. Ben anladım bunu. Erkek arkadaşlarınla öpüşürdün. Ve kızlardan nefret ederdin. Daha 4 yaşındaydın. Bunu babanla paylaşmak istedim. Ama o seni istemedi. Ben erkek gibi erkek isterim dedi bana. Ben şaşakalmıştım. Sen hiçbir erkekten noksan deği...
Read more

Anahtar

Anahtarımı kontrol ettiğimde yine o saçma manzarayla karşılaştım. Turuncu anahtarlığım çantamın ön gözünde değildi. Annem bugün evde olamayacağını söylemişti. Saat 22.00 dı. Yapacak tek şey karşı dairedeki yeni taşınan kadından yardım istemekti. Çünkü çok iyi bir insan olduğunu annemden duymuştum. Her akşam kedileri ve köpekleri beslediğini ve annemi her gördüğünde onunla içten bir şekilde sohbet ettiğini söylemişti bana. Hatta bir karıncaya bile zarar vermeyecek sağduyuda biri insan derdi. Ben de daha fazla düşünmeden onun kapısını çaldım. Kapıyı tam 3 saniye sonra açtı. Kadının elinde bir kokteyl bardağı vardı. Müzik son ses, evde 10 kişi dans ediyordu. Kadının ağzı içki değil de daha çok kolonya gibi kokuyordu. Konuşması uzun sürmedi: Siz Mrs. Ellen’ın kızı olmalısınız? Biz de tam eğleniyorduk, buyurmaz mısınız? Aa aslında çok isterim. Çünkü bugün annem evde yok. Ben de anahtarı ofiste unutmuşum. Annem gelene kadar sizinle vakit geçirmeyi düşünmüştüm. Çünkü bildiğim tek siz vars...
Read more

Yat Macerası

  Kocaman yuvarlak bir masanın etrafında toplanmışız. Ablam, annem, en yakın arkadaşım ve ismini bilmediğim birkaç şahısla birlikte kendi aldığım yatımda bir ziyafetteyiz. Yemekte annemin hazırladığı, el emeğini çokça kattığı, dolma kısır ve benzeri tabaklar var. Herkes çok aç ve durmadan yemek yiyor.     Henüz denize açılmamışken bir misafir geliyor. Gelen kişi a101 çalışanı bir kadın. Geçen eşim bir dolap almıştı yattaki odamıza ama kurulum yaparken eksik parça çıkmıştı. Onu getirmek için gelmiş. İçim rahat etmedi. Yat gezisine onu da çağırdım. Güzelce yedik birlikte. Tatlı bir kızdı. Sonra yat harekete geçti. Buzullara doğru gidiyorduk. Ben bir güverteye çıktım. Bir baktım halam klimayı açıp bırakmış. Zaten     kuruş kazanıyorum bir de boşuna klima açıyorlar. Pes doğrusu. Bir anda buzullara ulaşıyoruz. Ve dışarıda penguenler bizi selamlıyor. Sanki gerçek değil gibiler. Çok orijinaller.Sonra içeri dönüyorum. Uyanıyorum. Kendimi evimde     buluyorum. ...
Read more

Clara’nın Olağanüstü Hikayesi

Yemyeşil bir nisan ayında Clara Patrick her şeyden habersiz, her zamanki gittiği kafeden, her zamanki sütlü kahvesini alacakken, çok şiddetli bir deprem süregelir. Bu depremin değeri 7.2 dir ve evler çok sarsılmıştır ve neredeyse her bina göçük halindedir. Fakat o küçük kahveciye hiçbir şey olmamıştır. Elinde kahvesini tutarken sıcak karton kutu havaya sıçrayıp tavana çarpıp, yan duvarlarda 12 kez sektikten sonra yere, tam da Clara’nın rahmetli annesinden kalma botlarının üstüne dökülmüştür. Clara depreme mi botlara mı üzüleyim derken daha kötü bir şey olmuştur. Kafasının üstündeki heybetli avizeyi kendisini kıl payıyla ıskalayacak biçimde gördükten sonra yere düşüp bayılmıştır. Ya da tam tersi. İşte bayılıp yere düşmüştür. Her zaman orada çalışan Tom da kızı kucaklayıp hemen yan binadaki hastaneye götürmüştür. Kızın uyanması yaklaşık 23 saat 59 dakika 59 saniye sürmüştür. Uyandığı anda hafızası tamamen format atılmış bir bilgisayar gibidir. Gördüğü kahveci Tom’u babası sanmıştır. Ve ö...
Read more

Tam da Kalbime

 Tutkuyla bağlanmaktı Belki de arzuların çakışması Tam bir şimşek gibi Ya da kuş gibi şakıması Yıldırım düştü sanki  Hayır o tepeye değil Tam da kalbime Zıt kutuplar, zıt kalıplar Yağmuru çekti  Ve tüm ormana yağdı İstediğini elde etti Dünya sustu Yağdı yarın yokmuşçasına  Ve söndü  Kalbimdeki yangın.
Read more