Batan Gemiler Karaya Yanaştı
İşsizliğimde geçen zaman ömrümden 4 yıl götürdü. Yani öyle
hissettirdi. Ne 3 yıl kadar az, ne de 5 yıl kadar yüce bir zamandı. İşim için
paha biçilmez bir elmas değerindeydim. Evet. Resmen bir mücevherat. Daha 3 ay
oldu. Yaptığım iş bir nevi müzisyenlikti. Yani öyle de denemez ama danışmanlık
gibi bir şeydi. Müzisyen danışmanı gibi. Kısıtlı konularda diyelim. Örnek
verecek olursam, ruh halleri hakimiyeti gibiydi. Müzisyenler sahneye çıkarken
endişeli zamanlar yaşarlar. Bu anlara tanık olup onlara motivasyon konuşması
yapıyordum. Ama benim ajansım en iyisiydi. Ne çok ünlü ne de sokakta görsen hiç
tanıyanı olmayan kişilere denk gelmedim tanrıya şükür. Ama bu benim için çok
güzel bir duyguydu. Bazılarıyla sevgili bile oldum. Zaten olay da orada koptu.
Normalde bana herkesin özgeçmişini sayfalar dolusu
verirlerdi. Fakat bu sonuncu ünlü şarkıcı Logan Clark (tanımıyorsunuzdur) bazı
bilgilerini vermemiş. Örnek vermek gerekirse, evli ve 3 çocuk babası olduğu
gibi birtakım bilgiler. Yani bunu öğrenememek büyük bir sıkıntı değil gibi
geldi. Her neyse işte, sonra bana asılmaya başladı. 3 aydır yeni bir ilişkim
olmamıştı. Ben de damdan düşer gibi atladım bu duruma. Ve tam 4 ay bunu
sürdürdük. Ben artık onun işini bile yapmıyordum ama hala görüşüyorduk. Çok
büyük destek oldum ona. Hakkımı ödeyemez. Ve bir cumartesi sabahı onu aradım. Ve
kim açtı dersiniz? Karısı. Yani o zaman öğrendiğim. Hani 3 çocuk annesi olan. Evet
evet. Ve bunun duyulması kariyerinin içine edeceği için, ajansla anlaştı. Ve beni
kovdurdu. Ekmeğim ellerimden uçup gitti. Başka ne iş yaparım bilmiyorum. Eğitimimi
yarıda bıraktım. Oysa hukuk okuyacaktım. Hayat ellerimden kayıp gidiyordu.
Yolda her iş ilanına bakar bir şekilde hızlı adımlarla fırıl
fırıl ilerliyordum. Ve sonra yere baktım. Parıldayan bir şey vardı. Ve küt,pat,
çat. Kafamı direğe çarpmıştım. Frontal kemiğim kötü durumdaydı. Neyseki beyin
hasarı söz konusu değildi. Ama kısa süreliğine hafıza kaybı yaşadım. Bir an her
şeyi unutmuştum. Manyak bir düşünce haliydi. Herkese bakıp duruyordum. İşten
çıkartıldıktan sonra bir daha görüşmediğim annem ve kardeşim Jo gelmişti. Hastanede
dolanıp arada kahkaha atıyordum. Her neyse gerçeğin tak ettiği an dünyaya geri döndüğümü
düşündüm.
Keşke ben de normal sevgililere sahip olsaydım. Annem hafıza
kaybım geçince cebime bir şey sıkıştırdı. Bıraktığım okuldan gelen bir
mektuptu. Annem benim için okula tekrardan başvurmuş ve benim adımdan bir mektup
yazmış. Kabul edilmiş olduğum yazıyordu. İnanamadım. Şok olmuştum. Yıllardır yaptığım
yanlıştan dönebilecek olmak. Bu muhteşem bir şey. Hatta seçim bile yapabilecektim.
Politik bilimler ya da hukuk. Ben de dedim ki okumuşken çift ana dal yaparım! Azla yetinmeyeceğim.
Comments
Post a Comment